گونه‌های سوزنی‌برگ سازگار در شمال ایران

این کتاب حاصل تحقیقات گسترده محققین بسیاری است که در مدت بیش از بیست سال نسبت به انجام آن اقدام نموده اند. هدف از ارائه نتایج این تحقیقات توصیه به انجام قطع یکسره عرصه های منابع طبیعی و کاشت سوزنی برگان غیربومی در عرصه های جنگلی شمال نمی باشد، بلکه امکان دست یابی به چگونگی سازگاری این گونه ها برای اخذ تصمیمات مناسب مدیریتی است. لازم به یادآوری می باشد اگرچه گرایش شدید در بین سازمان های اجرایی کشور در دهه های چهل و پنجاه، کاشت گونه-های سوزنی برگ سریع الرشد بجای گونه های پهن برگ بود،. امروزه دیگر این تفکر در مناطق جنگلی به کنار گذاشته شده ولی نقش پرستار آنها در احیای جنگل های مخروبه و بازسازی اکوتون مرزی جنگل با مرتع در نقاط کوهستانی، ایجاد فضای سبز در محیط های شهری و ایجاد حصار سبز در اطراف مناطق روستایی به همراه افزایش غنا در توده-های جنگلی بیش از پیش نمایان شده است که از این دیدگاه بر اهمیت و ضرورت استفاده از سوزنی برگان نه تنها کاسته نشده بلکه افزایش یافته است و این همان دگرگونی مثبتی می¬باشد که در کارکرد سوزنی برگان در مناطق جنگلی شمال کشور رخ داده است (جعفری، ۱۳۸۵؛ گرجی بحری، ۱۳۸۹؛ محمدنژاد کیاسری، ۱۳۸۹الف). جنگل های ایران با ۴/۱۲ میلیون هکتار وسعت، ۴/۷ درصد از سطح کشور را دربرمی گیرد،. از همین رو کشور ایران در مقایسه با سایر نقاط دنیا به لحاظ پوشش جنگلی کشوری فقیر محسوب می گردد ولی به لحاظ تنوع گیاهی و ذخایر ژنتیکی در جهان کم نظیر است (ثاقب طالبی و همکاران، ۱۳۸۳). منطقه رویشگاهی هیرکانی (جنگل های شمال ایران) همچون نوار سبزی بر روی شیب های شمالی سلسله جبال البرز قرار گرفته و سواحل جنوبی دریای خزر را می پوشاند. این ناحیه از حوالی آستارا در شمال غرب تا حوالی گرگان در شمال شرق ایران امتداد می یابد.